On też w dniu 24 czerwca 1493 roku wystawił we dworze w Ruskowie drugi dokument fundacyjny dla odnowionego kościoła pw. Wniebowzięcia NMP, św. Leonarda i św. Bernarda razem ze swoją żoną Anastazją i czterema synami: Pawłem (zm. przed 1531) dziedzicem Ruskowa i Myszkowic, Jerzym dziedzicem Puczyc, sędzią ziemskim bielskim (1515-1533), wojskim bielskim (1511-1524) oraz ks. Bartłomiejem, bakałarzem Akademii Krakowskiej (1484- 1487), kanonikiem katedralnym wileńskim (1493-1495) i Janem. W 1517 roku syn Rafała Paweł Raczko z Ruskowa i Myszkowic, wojski bielski (1511-1524) i wójt Wysokiego Mazowieckiego z żoną Anną i synem Janem ufundowali przy kościele w Ruskowie altarię ku czci św. Pawła, Jerzego, Jana, Bernarda, Leonarda i św. Anny, nadając altarzyście trzy włóki ziemi z czte- rema chłopami, łąkę, dziesięcinę i prawo wyrębu drewna. Ponadto zbudowali oddzielny ołtarz ku czci Świętego Ducha. W 1517 t. proboszczem w Ruskowie był ks. Stanisław. W 1560 r.. po śmierci ks. Feliksa Mężeńskiego proboszcza ruskowskiego, parafia w Ruskowie przestała istnieć, a kościół zamieniono na zbór protestancki z powodu przejścia na protestantyzm ówczesnej właścicielki Ruskowa, Mysz- kowic i Czuchowa Katarzyny z Lubani Raczkowej, żony Stanisława Raczko (zm. po 1569), posła ziemi mielnickiej (1569). W 1619 roku świątynia została zwrócona katolikom i rekoncyliowana przez ks. bp. Stanisława Udrzyckiego (zm. 1621), biskupa tytularnego Argivensis (4 grudnia 1617 r.), pierwszego sufragana łuckiego (1617-1621).